Never to tired

Mimo, że Mat nie jest z Krakowa i bywa tu sporadycznie, to on pokazuje mi uroki tego miasta i dzięki niemu odkrywam je na nowo. Ten, kto stwierdził, że nienawidzi poniedziałków, chyba po prostu nie potrafił sobie ich zorganizować. Z rana wybraliśmy się mini ekipą do Doliny Kobylańskiej, gdzie zapoznawaliśmy się z jurajskimi wapieniami. Szczęście nam sprzyjało, bo mimo że Patron dojeżdżał z Dąbrowy Górniczej, a my spóźnieni z drugiego końca Krakowa (zapominając w dodatku telefonu), wyjechaliśmy bez większych przeszkód. Nie był to jednak koniec przygód, bo gdy skończyliśmy wspinanie i wsiedliśmy do samochodu, okazało się, że zostawiliśmy włączone światła i trzeba było nieco się nakombinować, żeby ruszyć. Ale dali my radę!

Jako małą ciekawostkę, przedstawiam również sposób na urozmaicenie sobie czasu – nawet – na nudnym nowohuckim osiedlu.

Jak to Timmy O’Neil powiedział: Never too tired to slackline.

I moje ulubione lewitujące. Mamy moc.

I mimo, że Kraków wcale nie musi być nudny, czas na kolejne miasto… Wrocław, nadchodzimy.